در کاوشِ پیاپیِ لب‌ها و دست‌هاست
کاین نقشِ آدمی
بر لوحه‌ی زمان
جاوید می‌شود
این ذره ذره گرمیِ خاموش‌وارِ ما
یک روز بی‌گمان
سر می‌زند ز جایی و
خورشید می‌شود

("ناگهان بالتازار" سینما نیست. داستانِ تولّد تا مرگِ الاغی بی‌پناه و سرگردان هم نیست. آیینه‌‌ی تمام نمای رفتار بشری‌ست چه با هم‌نوع‌ خود چه با طبیعت. رابرت برسون با آفرینش این اثر حرف ناگفته‌ای نگذاشت... )