مصرفزدهها
الان محیط زیست در خطر است.
شاید بتوان گفت بزرگترین خطری که الان ما ساکنان کرهی زمین را تهدید میکند مشکلات محیط زیستی است.
چرا این مشکلات محیط زیستی پدید آمدهاند؟ بیشتر مشکلات محیط زیست به خاطر کارخانههایی است که ما تاسیس میکنیم، جنگلهایی است که نابودشان میکنیم و منابع زیرزمینیای است که به مواد مصرفی تبدیلشان میکنیم. حالا چرا این کارها را میکنیم؟ به دلیل اینکه ما مصرف داریم. و انسان قدیم این قدر مصرف نمیکرد. اگر جمعیت بشر در ۵۰۰ سال پیش را نسبت به الان بسنجید و ببینید چه کسری از آن است و مصرف او را هم نسبت به مصرف امروز بسنجید میبینید که به طور متوسط هر انسان اواخر قرن بیستم، نسبت به هر انسانِ اواخر قرن پانزدهم، ۸۰ برابر بیشتر مصرف کرده است.
اصلاً چرا ما این قدر مصرف میکنیم؟ پس انسان قدیم چه کار میکرد؟ وقتی تحلیل روانی میکنیم، میبینیم که این مصرفگرایی شدید به دلیل دو عارضهی روانی است که در درون خود ما وجود دارد. یکی اینکه ما چون «بودن»های مناسبی نداریم، میخواهیم لااقل «داشتن»های مناسبی داشته باشیم. دوم اینکه چون نمیخواهیم با خودمان مسابقه بدهیم با دیگران مسابقه میدهیم. این دو عامل باعث شده است که من و شما وارد مسابقه شویم، مسابقهی مصرف. در این مسابقه اولن هر دو طرف میدانیم که هیچ کدام برنده نیستیم، ثانیاً میدانیم که این مسابقه آخر ندارد. پس با دو فاجعه مواجهیم: یکی اینکه این مسابقه به انتها نمیرسد و دیگر اینکه اگر به انتها برسد نه تو برندهای و نه من... (دنباله در ادامه مطلب)
شاید بتوان گفت بزرگترین خطری که الان ما ساکنان کرهی زمین را تهدید میکند مشکلات محیط زیستی است.
چرا این مشکلات محیط زیستی پدید آمدهاند؟ بیشتر مشکلات محیط زیست به خاطر کارخانههایی است که ما تاسیس میکنیم، جنگلهایی است که نابودشان میکنیم و منابع زیرزمینیای است که به مواد مصرفی تبدیلشان میکنیم. حالا چرا این کارها را میکنیم؟ به دلیل اینکه ما مصرف داریم. و انسان قدیم این قدر مصرف نمیکرد. اگر جمعیت بشر در ۵۰۰ سال پیش را نسبت به الان بسنجید و ببینید چه کسری از آن است و مصرف او را هم نسبت به مصرف امروز بسنجید میبینید که به طور متوسط هر انسان اواخر قرن بیستم، نسبت به هر انسانِ اواخر قرن پانزدهم، ۸۰ برابر بیشتر مصرف کرده است.
اصلاً چرا ما این قدر مصرف میکنیم؟ پس انسان قدیم چه کار میکرد؟ وقتی تحلیل روانی میکنیم، میبینیم که این مصرفگرایی شدید به دلیل دو عارضهی روانی است که در درون خود ما وجود دارد. یکی اینکه ما چون «بودن»های مناسبی نداریم، میخواهیم لااقل «داشتن»های مناسبی داشته باشیم. دوم اینکه چون نمیخواهیم با خودمان مسابقه بدهیم با دیگران مسابقه میدهیم. این دو عامل باعث شده است که من و شما وارد مسابقه شویم، مسابقهی مصرف. در این مسابقه اولن هر دو طرف میدانیم که هیچ کدام برنده نیستیم، ثانیاً میدانیم که این مسابقه آخر ندارد. پس با دو فاجعه مواجهیم: یکی اینکه این مسابقه به انتها نمیرسد و دیگر اینکه اگر به انتها برسد نه تو برندهای و نه من... (دنباله در ادامه مطلب)
از مقالهی «عاطفهگرایی و جمع عقلانیت و معنویت» نوشتهی مصطفی ملکیان/مجلهی آیین/شمارهی ۳۴و۳۵ (اسفند۱۳۸۹) /ص۵۸
Ben Heine - Consumerism
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
پینوشت: نوشتهی فوق از وبلاگ سپهرداد گرفته شده است.
پینوشت: نوشتهی فوق از وبلاگ سپهرداد گرفته شده است.
+ نوشته شده در دوشنبه بیست و چهارم مهر ۱۳۹۱ ساعت 23:40 توسط بابک
|