مرثیه

سیّاره‌ی مصلوبِ زمین را
اگر توانِ گفتن بود و
زبانِ طنز،
از بی‌حرمتی‌هامان نسبت به خویشتن
اکنون چنین می‌گفت:
"پدر، برای‌شان ببخشای‌،
خود نمی‌دانند چه می‌کنند."

و طُرفه آن‌که
خود می‌دانیم
چه می‌کنیم.

به زمانی که آخرین موجود زنده
به‌دلیل اعمال ما مرده است،
چه شاعرانه می‌بود اگر
زمین را توانِ گفتن بود
با صدایی که موج‌زنان
شاید از کفِ گراند کنیون برمی‌خاست،
می‌گفت:
"تمام شد."
آدمیان این‌جا را خوش نداشتند.

(کُرت وانه‌گات / ترجمه: علی‌اصغر بهرامی / سرچشمه)

photo: Ali Hashisho / Reuters